Ramina objava izrevoltirala je ministra spoljnih poslova Ivicu Dačića, čiji je to inače rodni grad, da odgovori rečima:„U vazduhu se danas u Prizrenu može osećati samo etničko čišćenje i genocid nad srpskim narodom i ideja "velike Albanije". Dokle će albanskim političarima biti dozvoljeno falsifikovanje istorije?“
Albanci prisvoje sve što im se dopadne
Istoričar dr Čedomir Antić u izjavi za Sputnjik kaže da je izjava Edija Rame očekivana jer je to deo slike koju albanske vođe predstavljaju svetu i svojim sunarodnicima još od kako su se pojavili na istorijskoj sceni u 11. veku, a kao moderna nacija od druge polovne 19. veka. Antić dodaje da i albanske vođe i intelektualci imaju uvek istu maksimu kojom se rukovode - „da sve što im se dopadne od srpske, i uopšte balkanske baštine – prisvoje“
.„To je osobina naroda sa istorijskim diskonuitetom, identitetskom nesigurnošću i sa unutrašnjim podelama, koje su uz pomoć velikih sila prevaziđene, tako da ovo nije ništa, jer je čitava tradicija celog Balkana, prema tumačenju ne samo alabanskih političara već i intelektualaca i njihovih istoričara, deo albanske baštine. To je kao kada bi smo mi danas tvrdili da su sve tekovine ruskih kneževina u devetom i 10. veku, ili zapadnoslovenskih zajednica u vreme pokrštavanja, deo nepodeljene i nesumnjive istorije srpskog naroda,“ objašnjava naš sagovornik.
Antić smatra da ako albansko društvo želi da se demokratizuje mora da se suoči sa svojim mitovima i istorijom a da oni to ne rade.
„Za mene je veći problem to kod nas rasprostranjeno prihvatanje Edija Rame kao socijaliste - što on nije, kao državnika - a reč je o jednom politikantu, i kao prijatelja - što on srpskom narodu nikako ne može nikada biti,“ smatra Antić.
Osvrnuvši se na istoriju Prizrena, Antić podseća da je u pitanju stari balkanski grad poznat još iz vremena vizantijske vladavine.
„Za Srbe to je važno mesto iz srednjovekovne istorije. To je grad poznat po Caru Dušanu, po manastiru Svetih arhangela nadomak Prizrena… Tokom čitavog 19. veka pitanje oslobođenja Prizrena bilo je određivanje granica oslobođenja srpskog naroda na jugu i zapadu. Srbi su progonjeni iz Prizrena tokom tri stoleća, iako su nekad bili jedino stanovništvo,“ napominje on.
Prizren grad Cara Dušana
Prizren je od sredine 19 . veka, podseća naš sagovornik, mesto naše Bogoslovije i danas na žalost samo oko ove ustanove postoji ne samo srpski Prizren već i Prizren koji nije albanski.
„Kada je reč o albanskom narodu, nema uspomena osim iz 19. veka i one su bile vezane ili za Arbanašku ligu, kojom je započelo nacionalno buđenje ovog naroda, ili za saradnju sa velikim silama ili za pobunu protiv reformi - kao što je bio slučaj 1911-1912. godine kad su hteli da zadrže feudalizam i versku obespravljenost nemuslimana“, objašnjava Antić.
S obzirom da se baš u Prizrenu nalazi Muzej Prizrenske lige, Antić podseća da je Arbanaška liga održana 1878. godinu bila i početak nacionalne borbe Albanca. "Stogodišnjica Arbanaške (Prizrenske) lige je proslavljena u Prištini (1978.) a ne u Tirani ili Prizrenu. Toliko o tome da su Albanci bili obespravljeni u Srbiji i Jugoslaviji. U celoj istočnoj Evropi nije bilo etničke teritorijalne autonomije.
Nesrećni srpski komunisti su im to omogućili i evo danas imamo posledice toga,“ ističe Antić.
„Konačno, ni Beograd po mnogo čemu nije samo srpski grad . Ali da jedan socijalista (Edi Rama) iz zemlje koja inicira nekakvo ujedinjenje Balkana u uslovima u kojima je već priznao Kosovo kao nezavisno insistira na albanskoj istoriji za grad u lažnoj državi koju su njeni tvorci SAD i saveznici definisali kao "građansku", to je neobično do neprimerenosti... Čini se da imamo posla sa primitivnim ljudima. Recimo Pandeli Majko, bivši predsednik vlade Albanije je ženio brata u Prištini, i to je bio politički šou umesto privatna svetkovina. To što je Rama obuo bele patike na tamno odelo, ne mora da znači da je reč o postmodernom umetniku, možda se naprotiv radi samo o jednoj provincijalnoj seljačini. On je mali nacionalista iz naroda koji istorijski "prodaje" nekakvu hrabrost a poznat je pre svega po brzini da klekne i poljubi noge osvajačima“, kaže Antić.
Dačić je za Tanjug još rekao da Rama zaboravlja, previđa ili, kako kaže, namerno prećutkuje da je reč o glavnom gradu Srbije iz vremena cara Dušana i Uroša u 14. veku, kako su ga vekovima zvali carskim gradom ili srpskim Carigradom. To je grad u kome je, podseća Dačić, do pre 24 godine živelo više od 10.000 Srba, a u kojem danas živi jedva dvadesetak njih.