Pre 200 miliona godina na mestu današnjih kamenih divova nalazile su se visoke planine, a neki kažu da su bile više i od Himalaja. Međutim, kiša, sneg, mraz i vrućina postepeno su uništavali najslabije stene. Tvrdi škriljci u vidu stubova su opstali do današnjih dana.
Dugo vremena za plato se nije ni znalo, jer na stotinama kilometara okolo nema nijednog naselja. Za njega su znali samo Mansi koji su ga čuvali i štitili od radoznalih očiju. Pleme je smatralo Manjpupunjor svetim mestom, a stubovima su se klanjali. U prevodu sa njihovog jezika „manjpupunjor“ znači „mala planina idola“.
Tek 1843. godine ekspedicija na čelu sa ruskim geologom Germanom Kejzerlingom popela se na planinu.
Mesto je bilo nepoznato većini Rusa do 2008. godine kada je ušlo na listu Sedam čuda Rusije.