To što je „patrijarh američke diplomatije“ Staljinov, kako kaže, „ledeni pristup spoljnoj politici“, uporedio sa vještinom kardinala Rišeljea koji je kao najuspješniji političar 17. stoljeća od Francuske napravio najznačajniju državu u Evropi, pri čemu se njena teritorija tada u ogromnoj mjeri proširila, danas vjerovatno u najvećoj mjeri objašnjava odijum koji Zapad godinama gaji prema Staljinu, kojeg sve više pokušava da izjednači sa nacističkim vođom - Hitlerom.
Taj odijum nesumnjivo polazi od činjenice da i neko poput Kisindžera Staljinu sasvim otvoreno priznaje da Sovjetski lider gotovo ni u jednoj situaciji u nadmetanju sa Zapadom nije dozvolio da bude nadigran, te da je i sam bio svjestan da je kao strateg i geopolitičar bio superiroan u odnosu na svoje zapadne kolege.
Da lideri zapadnog svijeta nikada Staljinu nisu mogli da oproste grijeh što je od Sovjetskog Saveza,(a u njihovim očima - Rusije) u jednom trenutku uspio da napravi najmoćniju državu na svijetu, vidi se i dan danas, u godini kada se obilježava 75. godina od sloma fašizma, ili kako to u Rusiji popularno zovu - završetka velikog otadžbinskog rata.
Pri tome, treba istaći da su sve ostale, često sasvim opravdane zamjerke, da je Staljin bio beskrupulozni despot čiju su svirepu vladavinu životom platili milioni Rusa, za Zapad od drugorazrednog značaja! Jer teško je čak i zamisliti da taj isti Zapad čija su moć i komfor sazdani na stoljećima kolonijalnih osvajanja i pljački resursa drugih, sada najednom gaji naročitu empatiju za istorijsko stradanje baš ruskog naroda.
Da je to tako, svjedoče brojni primjeri licemjerja, a jedan od upečatljivijih je svakako razmišljanje Harija Trumana, koji će kao senator Misurija u jeku Drugog svjetskog rata, januara 1941. za Njujork Tajmas izjaviti da – „Ako primjetimo da u ratu pobjeđuje Njemačka, mi ćemo pomagati Rusiju, ako primijetimo da Rusija pobjeđuje, mi ćemo pomagati Njemačku. Na taj način ćemo pomoći i jednima i drugima da se poubijaju što je više moguće“.
Iz ove izjave prvog američkog posleratnog predjsednika, jasno se vidi da je političkoj eliti SAD-a toga vremena, sve vrijeme u fokusu primarno bilo slabljenje i međusobno satiranje svojih geopolitičkih takmaca, dok je slom nacističke pošasti bio jedan od strateški drugorazrednih ciljeva.
Među sličnim primjerima takođe valja naglasiti i da se danas manje više zna, da su u Londonu 1945. razmatrani planovi za napad saveznika na Sovjetski Savez, čiji je narod u tom trenutku bio izmučen i desetkovan bespoštednim ratom sa Vermahtom, što dodatno govori da zapadni saveznici ne da nisu previše marili za višemilionske herojske žrtve sovjetskog naroda, već su očito u najvišim krugovima postojala i razmišljanja da se trenutna iscrpljenost Rusije ratom mora iskoristiti.
Ovako upečatljivi istorijski primjeri ne samo da govore o perfidnosti zapadne politike, već istovremeno i potvrđuju da je Staljin bio u pravu kada nije vjerovao svojim zapadnim partnerima i saveznicima. Svi događaji i čitava istorija od Drugog svjetskog rata na ovamo dodatno potkrepljuju takvu tezu.
Zato i danas traju sve žešći pokušaji relativizacije istorije i umanjivanja zasluga sovjetskog naroda koji je podnio najveću žrtvu u borbi protiv nacizma, pa se često glavne zasluge za slom Trojnog pakta cinično žele pripisati redovu Rajanu a ne ruskom soldatu.
Naprosto, vješto se koristeći pojedinim karakteristikama samog Staljinovog režima, za koji je i ruski predsjednik Putin ocijenio da predstvljaju „crnu stranicu u istoriji naše države“, pokušava se demonizovati i cjelokupna borba SSSR-a za oslobođenje Evrope, iako Zapad Josipu Visarionoviču zapravo onako „kisindžerovski“ jedino zamjera to što nije dozvolio da krv sovjetskih vojnika bude prolivena uludo, a što je po završetku rata naplatio stvaranjem države koja je bila toliko moćna da je gotovo pola vijeka bila ravnopravan takmac sa Zapadom.