Međunarodna grupa arheologa na severu Perua je 2011. godine slučajno otkrila grobnicu u kojoj je sahranjeno 42 dece, uzrasta od četiri do 14 godina. U narednih pet godina broj pronađenih skeleta je dostigao 140. Sve žrtve su bile okrenule glavom prema moru, sa licima obojenim u crveno.
Radiokarbonskom analizom je utvrđeno da su deca umrla istog dana, oko 1450. godine. Naučnici pretpostavljaju da su ih odveli na morsku obalu za vreme kiše i žrtvovali da bi umirili bogove, koji su poslali poplavu. Reč je o prirodnoj katastrofi koja je pogodila ta područja u 15. veku. Tada se, zbog povišene aktivnosti prirodnog fenomena „El Ninjo“, klima na severnoj obali drastično promenila. U moru je nestalo ribe, a ljudi su stradali od neprestanih padavina i poplava. Ta pojava danas se smatra jednim od glavnih razloga za nestajanje naroda Čimu i dolazak Inka na tu teritoriju.
Međutim, u avgustu 2019. godine u toj grobnici je pronađeno ukupno 227 skeleta, a nije isključeno da je to konačni broj.
Krvave žrtve Sunca
Naučnici su na 140 kilometara od Berlina 1991. godine pronašli tragove drvene građevine, koja podseća na čuveni Stounhendž. Utvrđeno je da pronalazak datira iz 2300. godine pre naše ere, a konstrukcija je predstavljala nekoliko krugova podeljenih na sekcije i verovatno je korišćena u ritualne svrhe.
Prošle godine, tokom proučavanja centralnog dela „Vudhendža“, kako su ga naučnici nazvali, otkriveni su ostaci nekoliko desetina dece i žena raznih uzrasta. Svi su umrli zbog udarca tupim predmetom u potiljak. Tela su bačena u jamu koja je iskopana u centru kruga. Pored skeleta su se nalazili i delovi ritualnog alata.
Nemački arheolozi smatraju da je „Vudhendž“ najverovatnije povezan sa novonastalim kultovima smrti i Sunca, dok su ljudske žrtve mogle biti deo predstava koje opisuju ciklus života i smrti.
Spaljivanje u ime pobede
Grčki mitovi i legende obiluju mračnim detaljima o prinošenju ljudskih žrtava. Međutim, donedavno za to nije bilo nikakvih arheoloških dokaza. Tek 2016. godine međunarodna grupa arheologa otkrila je dečije skelete u svetilištu Zevsa Likejskog na ostrvu Peloponez.
Skelet dečaka koji je umro u 9. veku nalazio se između dva paralelna reda kamenja u grobnici koja je zatrpana pepelom žrtvenih životinja. Skelet je dobro očuvan, osim gornjeg dela lobanje. Naučnici smatraju da je dečak žrtvovan, jer su se njegovi posmrtni ostaci nalazili unutar žrtvenika.
Naučnici ne isključuju mogućnost da se tu nalaze i drugi skeleti, jer je istraženo samo sedam odsto žrtvenika. Osim toga, u raznim delovima Grčke su pronađene posude sa kostima, među kojima su i dečije kosti. Na njima su bili vidljivi tragovi posekotina, tako da te ljude nisu samo ubijali, nego su, nakon ubijanja, uklanjali meko tkivo.
Žrtvovanje u zamenu za savet bogova
Još jedan primer prinošenja ljudskih žrtvi dolazi iz drevne kineske države Šang, gde su žrtvovani ljudi uzrasta od 15 do 35 godina. Istraživanje kanadskih arheologa donosi saznanje da su u glavnom gradu drevne države sveštenici za 255 godina ubili više od 13.000 ljudi. Tela su bacali u posebne žrtvene jame. U ruševinama grada pronađeno je više od dve i po hiljade takvih jama.
Po pravilu, ubijali su ratne zarobljenike, kojih je bilo napretek, jer je država stalno ratovala. Postojale su dve vrste prinošenja žrtava. U obredu „rensun“, pored ubijenih, a to su obično bili rođaci ili sluge preminulog aristokrate, u određenom redosledu su bili poređani obredni predmeti.
Masovni darovi bogovima nazivali su se „renšeng“ i predviđali su žrtvovanje od 10 do 50 ljudi istovremeno, iako je otkrivena i grobnica sa 339 skeleta. Najverovatnije su ljude ubijali u zamenu za savete bogova o određenom pitanju.