On je na svom nalogu na Fejsbuku objavio fotografiju prenetu sa zvanične stranice Talijanskog pokreta iredentista, na kojoj se vidi „silueta Italije“ na italijanskoj zastavi, a da se granice te ilustracije protežu na istočnu obalu Jadrana i zahvataju navedena područja sve do Boke Kotorske u Crnoj Gori.
Đorđi navodi da je to Italija i poručuje da se „ništa ne može smatrati gotovim dok se ne završi pravdom“.
Tom se parolom aludira na težnju italijanskih iredentista da Istra i Dalmacija jednoga dana budu deo Italije, onako kako ih je ustaški vođa Ante Pavelić Rimskim ugovorima iz 1941. godine prepustio fašističkoj Italiji.
Tajani se kasnije izvinio zbog izjave, kazavši da je govorio o „italijanskoj Istri i Dalmaciji“, ali da to ne znači prisvajanje teritorije.
Inače, Rimski ugovor je očekivano izazvao bes među Hrvatima, naročito u Dalmaciji, koju su Pavelić i ustaše hladnokrvno i besramno prepustili teroru italijanskih fašista, što je uticalo na jačanje antifašističkog pokreta na tom području.
Naime, sredinom maja 1941. godine u Rimu su ustaški poglavnik Ante Pavelić i fašistički vođa Benito Musolini potpisali Rimski ugovor, kojim je kvislinška Nezavisna Država Hrvatska (NDH) predala fašističkoj Italiji delove hrvatskog primorja i Gorskog kotara, najrazvijeniji deo Dalmacije s ostrvima i Boku Kotorsku.
Prema „Net“ portalu, reč je o verovatno najvećoj izdaji u istoriji Hrvatske i hrvatskog naroda. Potpisavši taj ugovor, Pavelić je Italiji predao područja Zadra, Šibenika i Splita, ostrva Rab, Krk, Vis, Lastovo, Korčulu, Mljet i niz manjih, delove hrvatskog primorja i Gorskog kotara i Boku Kotorsku.
Rimski ugovor sadrži tri zasebna dokumenta. Prvim je utvrđena granica između dveju država, drugim se NDH obavezala na demilitarizaciju preostalog dela obale, dok je trećim Italija postala garant političke nezavisnosti hrvatske države.
Tim ugovorom Pavelić i italijanske ustaše su prihvatili da savojski princ Aimone Roberto Margerito Marija Đuzepe di Torino bude krunisani za hrvatskog kralja pod imenom Tomislav Drugi.